Dag 10 (di 14 juni 2011): St. Germain des Belles -Turenne (97 km) [1134]

In tegenstelling tot gisterenochtend toen ik aan een klein ontbijttafeltje zat, zat ik vanochtend in mijn eentje aan grote tafel die alleen voor mij was gedekt. Alles was er in overdaad; “ we don’t want you to starve” zei Pauline. Het was een mooie dag dus mijn korte wielershirt en korte wielerbroek aangetrokken. Ik weet nog dat ik de eerste drie dagen bij het uitpakken van mijn tas dacht wat moet ik toch met de lange fietsbroeken en lange fietstshirts, maar die hebben de afgelopen dagen hun nut toch wel bewezen. Maar nu dus lekker in zomertenue. Ik draag de regenboogtrui (wereldkampioen), verkrijgbaar bij Swift die elk voorjaar de Joop Zoetemelk Classic organiseert. Het is een prachtige omgeving waarin ik fietst en dat met het zonnetje; ik voel me de koning te rijk. Je ziet hier in de wei geen Fries stamboekvee, maar mooi bruine Limoges koeien. Op gegeven moment zie ik tussen al die koeien een verdwaalde ezel staan (zie foto). Tot mijn grote verbazing zie ik in een klein dorpje op een klimmetje in roze en blauw Oasis op de weg staan. Kennelijk een Oasis-fan in het dorp. Heel apart de naam van een popgroep bij een beklimming te zien staan, in plaats van de naam van een wielerheld. Dan kom ik Uzerche, dat is een leuk Middeleeuws stadje dat hoger gelegen aan een rivier ligt. Daar kom ik nog twee oudere Belgische echtparen tegen. Die zien aan mijn gele vlaggetje dat ik naar SdC ga. Zij zijn zeer geïnteresseerd en zijn er al twee keer. Ze vertellen daarbij dat het wel met de auto was. Er worden nog foto’s van me gemaakt. Grappig. Onderweg pluk ik al zachtjes fietsend een paar kersen van over de weg hangende takken. Verderop stap ik zelfs van mijn fiets af om nog wat laaghangend fruit te plukken. Ze smaken zo lekker. Via Donzenac (hier in de buurt eindigen veel plaatsen op nac of sac!) kom ik in Brive La Gaillarde. Dat ligt in een rivierdal zodat er een klim van 6 km volgt. Mijn einddoel van vandaag is Turenne, dat op een heuvel ligt. Het kasteel/de ruïne zie je van ver opdoemen. De Chambre de Hote was vol. Uiteindelijk beland ik in Hotel La Masion des Chanoines. Het is behoorlijk chique en dus niet goedkoop. Ik kan er nog 10 euro afpingelen, maar dat zet ook niet zoveel zoden aan de dijk. Maar ja, je moet toch wat. Ik heb wel een prachtige kamer. ‘s Avonds ga ik eerst in het restaurant van het hotel kijken. Ik zit en krijg de kaart en schrik van de prijzen. Nou, dit is niet helemaal de bedoeling. Beleefd sta ik op en zeg dat ik nog wat ga lopen. De madame die me wel begrijpt, zegt dat ze een mooi menu voor me wil regelen voor de prijs van een hoofdgerecht. Kijk dat begrijp ik in mijn huis-tuin-en-keuken-frans nog wel. Nou, daar kan ik natuurlijk geen nee tegen zeggen, dus ga ik ga maar weer zitten. Ik laat me verassen. Vooraf krijg ik een soepje in een groot uitgevallen borrelglaasje en een bijzondere omelet in een eierdopje (waar je normaal dus een gekookt ei in doet). Het mandje brood dat ik snel op heb, wordt aangevuld. Ja, exclusieve hapjes is geen wielervoedsel. Als hoofdgerecht krijg ik kalfsvlees het voor mij onbekende paddenstoelen en bijzonder opgemaakte aardappels. Het smaakt heerlijk. Dan volgt er nog een heerlijke (een licht gesmolten) geitenkaas op een blaadje sla. Ja, het is hier haute cuisine. Even wat anders dan gisteren, maar die afwisseling maakt het juist wel zo leuk. Buiten zie ik een sticker om het raam dat het restaurant in de Michelingids is opgenomen. Dat verklaart een hoop.