Dag 7 (za 11 juni 2011): Nevers – Le Chatelet (106 km) [821]

Toen ik ’s ochtends beneden de trap af kwam, werd de deur voor mij opengedaan door de eigenaar, ik denk dat hij monsieur De Cleves heet. Hij begeleidt mij naar mijn ontbijttafeltje. Er staan nog drie andere gedekte tafels. Zoals gezegd, het interieur is oudbollig, van die oude fauteuils met houten leuningen (ja, ze bestaan nog) en ook de eettafels en stoelen zijn zwaar gedateerd. Om even in economische termen terug te vallen, de economische levensduur is lang geleden al bereikt, maar de technische levensduur nog niet. Het croissantje en stokbrood eet je hier niet op een bord, maar om een papieren placemate, dat scheelt weer in de afwas denk ik. Het ontbijt was goed, maar niet overdadig. Mw. en dhr. De Cleves zeggen me nog dat ik ook naar de Espace Bernadette moet (zie later). Dhr. De Cleves zegt trots tegen een ouder echtpaar, dat ook ontbijt, dat ik de route de Saint Jacques volg. Ik haal mijn fietstassen van boven en pak mijn fiets uit de schuur. Er moet eerst een eettafel aan de kant zodat mijn fiets erlangs kan (ik til hem uit voorzorg maar weer op). Ik betaal en worden handen geschud. De andere oudere dame aan de ontbijttafel zegt nog “bon courage”. Kijk dit soort ervaringen doe je in zo’n hotel op en niet in een Best Western waar ik (tegen beter weten in) gisteren ook even had geïnformeerd naar de prijs. Maar het leven hangt natuurlijk wel van toevalligheden aan elkaar. Hoe zou het gegaan zijn als … Omdat ik gisteren wat verregend bij de kathedraal in Nevers aankwam en het in 5 minuten had gezien, besloot ik toch nog terug te gaan. Dat bleek een goede zet. Ik vroeg een vrouw die bloemen aan het verversen was of zij een stempel voor mij heeft. Nee, de man die daar over gaat is net weg. Later komt ze naar me toe, hij is kennelijk toch opgesnord. Er was een soort tafel in drie delen afgedekt met een houten plak die je eraf kunt schuiven maar vastzitten met een slot. Je raadt het al, het stempel en het stempelkussen zitten in het laatste deel. Hij staat er op mij twee stempels te geven. Een van de kathedraal en ook een van de St. Cyr. Daar heb ik natuurlijk geen probleem, want ik loop al achter! Dan vraagt hij me op ik het babtisterium wil zien omdat ik een Pelerin (= Pelgrim) ben. Ja, natuurlijk. Hij klapt een houten kastje opzij en daarachter zit in de kerkmuur een moderne kluis met cijfercode (ik kijk maar niet mee). Dan komt er een bos sleutels tevoorschijn die er zo moeilijk uitzien dat je die bij Brabander niet kunt laten namaken! Na de deur te hebben geopend, komen we via een trap beneden in het babtisterium onder de kerk aan en hij doet de lichten aan. Er wordt van alles uitgelegd en beleefdsheidshalve zeg ik soms maar “oui oui”. De eeuwen vliegen me om de oren. Toch wel apart zo’n privé-rondleiding in het hart van de kerk. De mensen werden daar niet met een paar druppels water gedoopt, maar dat ging helemaal van kopje onder. Daarna vraagt hij of ik ook nog de crypte nog wil zien. Ik denk, toe maar we zijn nu toch lekker op dreef! Zo gezegd, zo gedaan, een bijzondere belevenis. Ik bedank de man hartelijk voor zijn uitleg. En wat zegt hij, bedankt voor je bezoek. Kortom dit klinkt als een klassieke win-win-situatie. Ik bekijk de prachtige glas in lood ramen nog. Die zijn heel erg modern. Na het bombardement van de kathedraal in WO II zijn er nieuwe ramen ingekomen. Zo kan een verwoesting ook iets moois brengen. Nou toen op de fiets naar Espace Bernadette, ook in Nevers. Daar ligt gebalsemd opgebaard Bernadette die in de grot in Lourdes een verschijning van Maria heeft gezien. Zij heeft in Nevers haar laatste dagen als non versleten. Ik zet mijn fiets tegen de kerk, maar er komt iemand naar mij toe en zegt iets wat er op neerkomt dat dit heiligschennis is. Nou, fiets maar gauw weggezet. Buiten de kapel is een nagebouwde grot die overeenkomt met de grot waar Maria in Lourdes zou zijn verschenen. En dan te bedenken dat ik de Mariaverering vanuit mijn Gereformeerde achtergrond niet zo gewoon ben (mijn moeder en vrouw trouwens wel!). In een shopje koop ik een mooie souvenir voor Sterre. Moet ik nog wel veel km met me meefietsen, maar ik weet zeker dat ze dit erg mooi vindt. Brigitte en Tessa, jullie komen ook nog aan de beurt! Al met al stap ik dus pas om 11.00 uur op mijn fiets. Ik fiets Nevers uit via een brug over de Loire (zie foto). Vervolgens kom ik door Gimouille en zie op een lantaarnpaal een ronde stikker met de tekst “route des pelerins Maastricht-Pyreneeën”. Een teken van herkenning dus. Met de fiets ga ik een aquaduct over met daarnaast een vaarwater voor boten die over de rivier de Alier gaat. Via een sluis wordt daar 10 meter hoogte overbrugd (ja, je leest het goed). Mooi en relaxed fietsen langs het water. Dan kom ik in Apremont-sur-Allier. Nou, dat zijn net huisjes zoals Anton Piek ze tekende. Huizen in alle vormen en maten, maar allen met rode leistenen op het dak. Mijn zus Cynthia sms-te me nog of ik niet een rustdag moest inbouwen. Brigitte sms-te me met de tekst hoe voel je je lichamelijk en geestelijk. Kennelijk maken ze zich wat zorgen naar aanleiding van mijn bericht van gisteren. Nou, dat hoeft niet ik voel me in alle opzichten prima. Ik heb besloten om vandaag geen rustdag te nemen, maar wel een rustige dag. Vandaag geen doelen gesteld. Ik zie wel. Bij “la Croix des Pouzes” linksaf de D 76 op. Hoewel dat natuurlijk geen goede vertaling is, denk ik, ik moet bij het kruis van de poezen linksaf. Ik zie wel een kruis maar geen poezen. Al met al trap ik de kilometertjes toch aardig weg en beland ik na 106 km in Le Chatel bij Hotel Le pont Bayard. Die hebben, zo blijkt mij nu pas, een apart arrangement voor pelgrims voor overnachting, avondeten en ontbijt. De prijs die ze noemde klonk als niet zoveel, ik meen iets met dertig erin. Ik zal wel zien bij het afrekenen. Bij het avondeten (een terrine, brood, kip met spaghetti een karaf rode wijn) zitten er naast mij twee Duitsers uit Paderborn die elk jaar 3 weken een stuk van de route naar SdC lopen. Ik vertel ze dat een collega van mij (Paul de Mooij dus) dat ook doet en dat hij al een behoorlijk eind in Spanje is. Ik probeer dit verslag op mijn weblog te krijgen. Lukt niet. De code van wel 30 cijfers en letters wel tien keer tevergeefs ingetoetst! Heeft de mevrouw een I of 1 genoteerd of een s of een 5. Zo op de computer zie je het verschil, maar handgeschreven is het toch anders. Morgen beter.