Dag 23 (ma 27 juni 2011): Leon – Molinaseco (98 km) [2298]

Vandaag geen foto van Corné bij het Cruz de Ferro, maar een foto van de kaart die Brigitte mij gaf vlak voor vertrek naar SdC. Vandaag is het namelijk onze trouwdag (en voordat we waren getrouwd was dat onze vriendschapsdag!). We zijn pas drie jaar getrouwd, moet je weten. Ik ga ervan uit dat ze het niet bezwaarlijk vindt als ik de tekst noem die zij op de achterkant schreef: “Veel succes, plezier en bezinning op deze bijzondere tocht. Geniet, met de wetenschap dat wij van je houden en in gedachten bij je zijn. Goede reis en kom gezond weer terug.” Wat heb ik toch een “moordwijf” getroffen! Vannacht was er veel onweer in Leon en had het behoorlijk hard geregend tot ongeveer een uur of zes. Ik was dus benieuwd naar wat de dag zou gaan brengen. Om 7.45 uur zat ik op de fiets. Het was droog. Niks geen omwegen gewoon de N 120 gevolgd tot Astorga. Daar nog wat rondgelopen bij de kathedraal en warempel ook hier weer een bouwwerk van Gaudi (te weten een paleis). De rest van de dag rijd ik wel op minder drukke weggetjes. Sterker nog bij Castrillo rijd ik verkeerd over een pad van allemaal grote ongelijke keien. En omdat ik verkeerd zat, moest ik ook weer terug. Ik dacht, als ik mijn linkerbroekspijp optil, vallen er twee knikkers uit! Na Astorga (870 m) begint het klimmen naar het Cruz de Ferro (1500 m). Het gaat geleidelijk en er lijkt geen eind aan te komen. Gelukkig is er een restaurantje in Foncebadon. Daar bestel ik een enorme stokbrood met tomaat, ham en kaas en een colaatje natuurlijk. Ik kom even bij. Trouwens vandaag onderweg erg veel water gedronken. Dan nog 2,5 km tot de top en dan komt het steilste stuk. Nou daar sta ik dan bij het Cruz de Ferro. Ik zal proberen het te omschrijven: het is een enorme hoop stenen met in het midden een grote lange houten paal met op de top, ja je raadt het al een ijzeren kruis. Het lijkt eromheen wel een uitdragerij. Je kunt het zo gek niet bedenken of je treft het hier aan. Malle Pietje is er niks bij! Schoenen, petjes, bidons, stenen met teksten erop, foto’s, armbanden etc. Ik zie zelfs een gouden (!) medaillon, wees gerust die heb ik laten liggen. En dan te bedenken dat Cruz de Ferro oorspronkelijk was bedoeld als een bemoedigend teken voor pelgrims dat zijn Santiago de Compostela zouden halen. Symbolisch werpten zij een deel van hun last af door het werpen van een steen op de grote hoop onder het kruis. Om jullie nieuwsgierigheid te bevredigen; ik heb er niks neergelegd. Dan daal je een stukje, maar komt en heel snel alweer een lastige klim (weer tot 1500 m). En daarna is het feest: dalen, dalen en nog eens dalen. Heerlijk. Wel veel remmen en het wegdek is ook niet altijd optimaal. Ik neem mijn intrek in Hostal El Palacio in Molinaseca. In het stuwmeertje zie ik mensen zwemmen en ik denk dat ga ik zo ook doen. Zo gezegd, zo gedaan; heerlijk koud water. Ik kom weer bij. Het is hier heel relaxed. De mensen liggen te zonnen of in de schaduw. Ik ga op mijn handdoek onder een boom liggen. Even krijg ik het gevoel alsof ik met vakantie ben!