Al jaren loop ik met het idee om naar Santiago de Compostela te fietsen. In het jaar dat ik vijftig jaar word, heb ik dat verwezenlijkt. Op zondag 5 juni 2011 ben ik vertrokken (vanuit Gulpen) en na 26 dagen ben ik op donderdag 30 juni 2011 om 10.30 uur aangekomen bij de kathedraal van Santiago de Compostela. Ik heb op mijn expedition Giant in Belgie en Frankrijk de oostelijke route (langs oude wegen) gefietst en in Spanje de Camino Frances (via Burgos en Leon). Totaal heb ik 2.540 km afgelegd.
Over mij
- Corné Gosen
- Wateringen, Zuid Holland, Netherlands
- Op 2 augustus 1961 ben ik geboren. Ik ben werkzaam bij het Ministerie van Financiën en ben getrouwd met Brigitte en heb twee dochters Tessa en Sterre (van 13 resp. 11 jaar).
zondag 19 juni 2011
Dag 15 (zo 19 juni 2011): Lourdes - Oloron St. Marie (68 km) [1594]
Laat ik eerst nog wat vertellen over gisteravond. In Lourdes was weer van alles te doen (vrij naar Gert-Jan Droge). Er liepen veel mensen rond met kaarsen met aan de bovenkant een kartonnen houdertje er om heen om de vlam tegen de wind te beschermen. Toen het een beetje begon te schemeren, begon de lichtprocessie; mensen in (blauwe) rolstoelen voorop gevolgd door grotere gezelschappen met banier/vlag en daarna de gewone mensen, zal ik maar zeggen. Wel indrukwekkend al die mensen met lichtjes in één grote lange rij. Er leek geen einde aan te komen. Dat geeft toch wel een gevoel van saamhorigheid. Uiteindelijk verzamelen al die mensen zich op het plein voor de basiliek. Daar worden dan in meerdere talen woorden gesproken. Verder zie je mensen Lourdeswater tappen bij wel 20 kranen. Dat tappen gebeurt vaak in kleine, zeg maar een soort parfumflesjes, maar je ziet ook mensen - met als andere uiterste - 5 liter jerrycans vullen. Geen gewone jerrycans, maar jerrycans met een afbeelding van Maria erop. Bij de grot worden kaarsen ontstoken. Daar zou Bernadette, Maria een aantal maal hebben waargenomen. Er staat een rij om in/langs de grot te lopen. Ik heb de grot natuurlijk ook bezocht, ik ben er nu toch. Dat alles bij elkaar is toch wel een heel bijzondere ervaring. Wat later dan gebruikelijk lag ik in bed. Er ging nog van alles door mijn hoofd.
Het is zondag. Twee weken geleden ben ik mijn tocht begonnen in Gulpen en nu, twee weken later dus ben ik in Lourdes. Het lijkt wel veel langer gelden dat ik ben vertrokken. Veel meegemaakt in tussenliggende periode. Het is vandaag een prachtige zonnige dag met een mooie strakke blauwe lucht. Zoals gezegd, heb ik mijzelf een rustdag gegund. Dat loopt uiteindelijk natuurlijk toch weer anders want in de loop van de middag stap ik toch maar op de fiets (zie later). Om 9.00 uur was er een kerkdienst in de ondergrondse basiliek. Die was afgeladen van de mensen. Zelf heb ik gestaan, wat ik niet erg vond. Beter staan, dan zitten op een harde kerkbank! De dienst duurde bijna twee uur en was in verschillende talen. Bijzonder om dat mee te maken. Tijdens de dienst belde mij moeder mij op. Gelukkig was het koor aan het zingen. Mijn ringtone is die van “once upon a time in the West” en die wil je niet horen in een stille kerk (als mijn mobiel tijdens een vergadering afgaat, levert dat al de nodige hilariteit op!). Daarna nog wat rondgelopen op het complex. Twee broodjes gegeten en ik voel me goed. Nog wat souvenirs voor Tessa en Sterre gekocht en een kaart voor mijn moeder. Toen heb ik de extra overnachting toch maar gecanceld; dat was geen probleem. Al met al was het ommetje via Lourdes meer dan de moeite waard. Om 14.00 uur zat ik op de fiets. Achteraf bedenk ik me dat ik helemaal ben vergeten mijn twee bidons met Lourdes water te vullen. Nou met gewoon water zal het vast ook wel lukken. Het was vandaag geweldig fietsen, wel even wat anders dan gisteren. Zo zie je maar, de ene dag is de andere niet. Heerlijk in het zonnetje fietsen door een glooiend landschap met links de Pyreneeën. In de wei lopen koeien met bellen om, die je telkens hoort rinkelen als ze zich bewegen. Tijdens de klimmetjes, die vandaag trouwens best meevallen, vinden de vliegen het kennelijk leuk om mijn bezwete lichaam lastig te vallen. Heel irritant. Dan hebben die koeien het toch wat gemakkelijker door met hun staart te slaan en de vliegen zodoende te verjagen. Ik heb geen staart! Maar ik heb wel het vooruitzicht dat ik bij de afdaling de vliegen weer kwijt ben. De koeien hebben er wel de hele dag last van! Uiteindelijk komt ik na 68 km in Oloron St. Marie aan. Ik neem mijn intrek in hotel De France. Ja, nu kan dat nog. Overmorgen ben ik (als het goed is) in Spanje en dan ligt zo’n naam voor een hotel niet echt voor de hand. Het hotel is vergane glorie. Ik heb de indruk dat de eigenares weduwe is. Eet een meeneempizza op bij het terras van het hotel (de pizzeria zag er zo ongezellig uit!). Ik geloof dat ik de enige gast ben. Om half negen wordt het terras opgeruimd, de stoelen worden opgestapeld en de tafels gaan aan de kant en ik word geacht naar boven te gaan; dat doe ik dan maar braaf.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten