Het ontbijt was een mix van een geserveerd ontbijt een lopend buffet. Na een week voor het eerst weer yoghurt met muesli op. Lekker. Al met al een goed ontbijt. Mijn hotel ligt gelijk bij La Porte Saint Jean, een grote hoge oude stadspoort en vlak bij de Kathedraal van La Souterrain met een glas in lood raam van St. Jaqcues. Ik ga naar de kathedraal, om hem te bezichtigen en ja je raadt het al natuurlijk voor een stempeltje. Ook moet ik als pelerin mijn naam op een groot maagdelijk wit vel noteren. Ik ben dus de eerste en sta dus bovenaan. Daar moet ik o.a. de beweegreden voor mijn pelgrimstocht opschrijven ik mag uit meerdere dingen kiezen; zoals religieus, sportief, cultureel, spiritueel en nog twee anderen die ik ben vergeten. Ik heb ingevuld 1,2,3,4,5 en 6. En dat klopt ook, voor mij is het een mengelmoes van redenen. Wel wil ik al lang de tocht ondernemen in het jaar dat ik 50 jaar wordt. Idealiter zou ik dan op 2 augustus (= mijn verjaardag) willen aankomen in SdC, maar dan zou ik een groot gedeelte van de zomervakantie weg zijn en dat vond Brigitte niet zo’n goed idee en dat is begrijpelijk. De volgende bezichtiging is in benevent l’Abbaye, de kerk en abdij zie je mooi liggen als je slingerend komt aanrijden. Ik vind het wel opvallend rustig in alle plaatsen waar ik door heen kom. De winkels zijn gesloten! Af en toe kom ik blaffende honden tegen. Ze lopen wel achter een hek of zitten vast aan een ketting. Ik zeg dan rustig, dat geblaf is nergens voor nodig. Ze reageren niet, maar zijn verstaan natuurlijk geen Nederlands. Dr. Doolittle zou ze vast wel kalm hebben gekregen. Het is vandaag een mooie rit door een groen landschap. Je ziet hier opvallend varens langs de weg. Ik neem er rustig de tijd voor om een rondcirkelende roofvogels gade te staan. Ik had gehoopt in St. Leonard de Noblat, na zo’n 70 km toch wel eindelijk wat eten te kunnen inslaan bij een bakkertje of wat dan ook en een koude cola light te drinken. Nee hoor, alles gesloten. En het is toch een behoorlijke plaats. Kennelijk zijn op tweede Pinksterdag alle winkels dicht en dat geldt ook voor de restaurants. Ontzettend balen. Want ik fiets de hele dag alleen op min ontbijt en moet mijn dus reserves aanspreken. Nou met reserves bedoel ik dan in dit verband vetreserves. Komt dat toch van pas! Volgens mij ben ik trouwens al 2 kilo afgevallen als ik zo in de spiegel kijk. Dat is dan weer een voordeel, dus 2 kilo minder mee te over de Pyreneeën. Ik zie een restaurant met de open deur, maar helaas het restaurant zelf niet open. Als je begrijpt wat ik bedoel. Mijn bidon kon ik daar gelukkig wel vullen met water. Hoewel ik niet zoveel zin meer heb, besluit ik toch door maar door te fietsen. Wel wil ik zo snel mogelijk een geschikt hotel of wat dan ook vinden. Ik zit al in en fase van "anything will do". Maar het is een enorm gedoe wat te vinden. Ik kom door plaatsjes waar een hotel zou moeten zitten, maar dat heb ik niet aangetroffen. En zo ging het even door. Op gegeven moment zie ik zelf langs de kant van de weg een leeg renaultbusje die een botsing heeft gehad en denk ik als het echt helemaal niks wordt kan ik daarin kruipen. Zover komt het natuurlijk niet. Toen vond ik een auberge, maar die was vandaag gesloten! Doorfietsen naar St. Germain Les Belles. Maar dat geklim en gedaal en geklim en gedaal en zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan, was ik inmiddels zat. Uiteindelijk ben ik aanbeland bij Chambre de Hote (B&B). Ik word door een engelsman, Stuart, welkom geheten. Hij vraagt gelijk of ik bier wil. Ik zeg nee, eerst water. Ik drink een bidon van bijna een liter water in een keer leeg en dan neem ik rustig een slokje van het bier. Ik zit nog even in het zonnetje wat bij te komen. Stuart die enigszins op Onslow uit schone schijn lijkt (dikke buik, tattoos en hemdje aan), maar wel veel vriendelijker is en ook de nodige interesse toont, is aannemer van beroep . Ze wonen al jaren in Frankrijk. Stuart en Pauline hebben een Chambre de Hote die eigenlijk wordt gerund door Pauline. Ik heb een ruime kamer met king size bed en nog twee andere bedden. Na het douchen gaf Stuart aan waar het restaurant was waar ik kon eten. Dat bleek ook al gesloten te zijn. Wat is er toch allemaal aan de hand hier! Geen nood Stuart brengt me in zijn aanneembestelbus naar een ander restaurant, ook dicht. En de volgende ook. Uiteindelijk eet ik mee met Stuart, Pauline en haar zus die in Australië woont en die hier ook een huis heeft gekocht. Ze kunnen me toch moeilijk zonder eten naar bed laten gaan. Aldus Stuart en daar heeft hij natuurlijk gelijk in. Dus werden er wat meer piepers gejast en werd er wat meer salade gemaakt en kip was er genoeg. Wel grappig zo in Frankrijk gaat de hele conversatie aan tafel in het engels. Nog witte wijn bij het eten ook en citroenijs toe. Het was best gezellig. Nu is het time “to hit the sack”. Slapen dus en dat zal ik goed doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten